Diaphragmatic breathing
مطلب زیر توسط خانم ترانه از شاگردان استاد جمع آوری شده و در مورد تنقس دیافراگمی است.
Diaphragmatic breathing
Diaphragmatic breathing, abdominal breathing, belly breathing or deep breathing is breathing that is done by contracting the diaphragm, a muscle located horizontally between the chest cavity and stomach cavity. Air enters the lungs and the belly expands during this type of breathing.
This deep breathing is marked by expansion of the abdomen rather than the chest when breathing. It is considered by some to be a healthier and fuller way to ingest oxygen, and is sometimes used as a therapy for hyperventilation, anxiety disorders and stuttering.
How it is done
“Deep breathing involves slow and deep inhalation through the nose, usually to a count of 10, followed by slow and complete exhalation for a similar count. The process may be repeated 5 to 10 times, several times a day."
To breathe diaphragmatically, or with the diaphragm, one must draw air into the lungs in a way which will expand the stomach and not the chest. It is best to perform these breaths as long, slow intakes of air – allowing the body to absorb all of the inhaled oxygen while simultaneously relaxing the breather.
To do this comfortably, it is often best to loosen tight-fitting pants/belts/skirts (nude also works well), as these can interfere with the body's ability to intake air. While at first one may not feel comfortable expanding the stomach during breathing, diaphragmatic breathing actually fills up the majority of the lungs with oxygen – much more than chest-breathing or shallow breathing
A sample exercise
diaphragmatic breathing exercise is as follows:
1. Sit or lie comfortably, with loose garments.
2. Put one hand on your chest and one on your stomach.
3. Slowly inhale through your nose or through pursed lips (to slow down the intake of breath).
4. As you inhale, push your belly/ stomach out and feel your stomach expand with your hand.
How it happens
The term 'diaphragmatic' is sometimes misinterpreted to imply that the thoracic diaphragm is not used in shallow breathing. This is a misunderstanding as the diaphragm is used in either case. In belly breathing, the lower ribs are stabilized and the central tendon of the diaphragm is mobilized so that a contraction of the diaphragm pulls the tendon down. In rib cage breathing, the central tendon is stabilized and the lower ribs are mobilized so that a contraction lifts the lower ribs.[
Due to the lung expansion being lower (inferior) on the body as opposed to higher up (superior), it is referred to as 'deep' and the higher lung expansion of rib cage breathing is referred to as 'shallow'. The actual volume of air taken into the lungs with either means varies. Attaining maximal lung expansion may require both diaphragmatic contraction as well as rib cage expansion, as the amount of room created by the abdominal depression or rib stretching may not create an adequate enough vacuum space on their own.
Many people tend to think of diaphragmatic breathing as something unique to singing; as a special skill that must be taught to them, rather than the body’s natural way of working. However, the fact of the matter is that we are born knowing how to breathe properly, and no one has to teach us how to do it when we come out of the womb. The tummies of sleeping babies rise and fall effortlessly, without any tension or movement in their chests and shoulders. The parts of their bodies that support their breathing work in effortless coordination and synchronicity. Even the breathing of adults is correct when they are relaxed or asleep and not actively trying to control it. The body naturally knows what to do and how to do it, even when our need for oxygen is greater due to increased physical activity or in response to boosts of adrenaline (as when we are frightened)
The fact that diaphragmatic breathing is both natural and ideal is why so much emphasis is placed on 'breathing from the diaphragm' while singing. Breathing in this natural way enables us to regulate our airflow, and is correct whether we are singing, exercising, speaking or watching television. 'Diaphragmatic breathing' is not just a trick or a specialized skill that singers must learn. It is a product of the natural functioning of the human body. In other words, it is how our bodies have been designed to take in and expel air. In breathing for singing, the mechanism of breathing is not an aberration from that of the breathing technique used by the body during other activities
Sources:
http://www.wikipedia.org/
.
بیوگرافی گروه judas priest
Judas priest
جوداس پریست
این مطلب توسط آقای ناصر بابایی از شاگردان استاد پاشا جمع آوری شده است
جوداس
پریست (به انگلیسی: Judas
Priest) گروه نامدار و تاثیرگذار هوی متال انگلیسی است که در سال ۱۹۶۹ در بیرمنگام
بنیان گذاشته شد.گروه در سال‌های فعالیت‌اش تغییرات متعدد در ترکیب نفرات را تجربه
کرده‌است. اعضای کنونی گروه ایان هیل(گیتار
باس)، راب هالفورد(آواز)،
گلن تیپتن(گیتار)،
کی.کی.
داونینگ(گیتار) و اسکات ترویس
(درامز) هستند. موسیقی جوداس پریست، بارها و بارها الهام بخش گروه‌های دیگر هوی متال شده‌است . شهرت و محبوبیت آنها باعث شد تا به آنان لقب خدایان متال داده شود. آنها توانسته‌اند رقم
فروش جهانی ۳۵
میلیون آلبوم را در کارنامه خود ثبت کنند. جوداس پریست افتخار این را دارد که بر
خلاف گروه‌های متقدم و اولیه هوی متال با هر آلبوم، موسیقی متال را دچار تحول و
دگرگونی کرده تا جایی که این گروه در هر دهه از فعالیت خود به عنوان یک گروه پیشرو
و بسیار تاثیرگذار بر سبک‌ها و گروه‌های متال مورد توجه بوده‌است. جوداس پریست در
تمام نظر سنجی‌ها همواره یکی از سه گروه برتر و راب هالفورد خواننده گروه، به
عنوان یکی از برترین خوانندگان تاریخ موسیقی متال مطرح بوده‌اند.
آلبوم‌های گروه
- راکا رولا (۱۹۷۴)
- بال‌های تلخ سرنوشت (۱۹۷۶)
- گناه پس از گناه (۱۹۷۷)
- طبقه آلوده (۱۹۷۸)
- ماشین کشتار (۱۹۷۸)
- شمشیر بریتانیایی (۱۹۸۰)
- نقطه آغاز (۱۹۸۱)
- خروش برای انتقام (۱۹۸۲)
- مدافعین پیمان (۱۹۸۴)
- توربو (۱۹۸۶)
- رامش کن (۱۹۸۸)
- نابودگر درد (۱۹۹۰)
- جاگولیتور (۱۹۹۷)
- ویرانی (۲۰۰۱)
- فرشته مکافات (۲۰۰۵)
- نوستراداموس (۲۰۰۸)
معرفی اعضای شناخته شده گروه در جهان:
راب هالفورد
راب جان آرتور هالفورد
اصلیت :انگلستان(والسال ، بیرمنگام)
سال تولد:25اوت1951
مدت فعالیت: از سال 1973 تا کنون
راب هالفورد (به انگلیسی: Rob Halford) (زادهٔ ۲۵ اوت ۱۹۵۱) خواننده و آهنگ‌ساز انگلیسی است. او با پهنه صدای چهار اکتاوی، جیغ‌های خارق العاده و شیوه خواندن منحصر به فردش برترین خواننده هوی متال و از اسطوره‌های موسیقی راک و متال به‌شمار می‌رود. به راب هالفورد لقب خداوند متال داده‌اند. وی که بیشتر به عنوان یکی از اعضای جوداس پریست شناخته می‌شود، خواننده گروه‌های فایت، تو و هالفورد نیزهست.
گلن ریموند تیپتن
اصلیت :انگلیسی
سال تولد: 205 اکتبر 1947
ساز ها: نوازنده گیتار الکترونیک ؛باس؛پیانو
مدت فعالیت: 1968 تاکنون
گلن تیپتن (به انگلیسی: Glenn Tipton) یکی از
دو گیتاریست گروه هوی متال انگلیسی جوداس پریست
است. او قبل از آن‌که در سال ۱۹۷۴ به جوداس بپیوندد
در گروهی به نام دِ فلاینگ هَت بَند عضویت
داشت. در سال ۱۹۹۷ تیپتن اولین آلبوم شخصی‌اش به‌نام
غسل تعمید آتش را با همکاری
هنرمندانی چون بیلی شیهان،
جانی اِنتویستل، کوزی پاول،
رابرت تروهیو
و جان ایری منتشر کرد.
سال تولد 20 ژانویه 1951
ساز :نوازنده باس
ایان هیل (به انگلیسی: Ian Hill) از اعضای بنیان‌گذار و نوازندهٔ گیتار بیس گروه هوی متال انگلیسی جوداس پریست است.
درباره
هیل نواختن کنترباس
را در سنین کودکی و نزد پدرش آغاز کرد. پدرش که به‌عنوان نوازنده با گروه‌های جَز
محلی همکاری می‌کرد، زمانی که هیل ۱۵ ساله بود
درگذشت.ایان هیل در سال ۱۹۷۰ به همراه یکی از
دوستان‌اش به نام کی. کی. داونینگ جوداس
پریست را بنیان گذاردند که هر دوی‌شان تا به امروز در آن عضو هستند. به زودی و با
پیوستن جان اِلیس(گیتاریست)، اَل اتکینز(خواننده) و آلن مور(درامر) گروه ترکیب
مناسبی یافت و آنها اولین کنسرت‌شان را در سال ۱۹۷۱ برگزار کردند.هیل
به‌خاطر شیوهٔ نوازندگی قوی و ملودیک‌اش با گیتار باس شناخته شده‌است. او در سال‌های
ابتدای فعالیت‌اش با انگشت باس می‌زد ولی بعدها به نواختن با پیک
روی آورد. معرفی راب هالفورد
به جوداس پریست هم از طریق هیل انجام شد. او از طریق خواهرش-که با راب هالفورد
روابط عاشقانه داشت- هالفورد را ملاقات کرد و به او پیشنهاد داد تا به عنوان
خوانندهٔ جدید گروه‌شان به آنها بپیوندد. هالفورد هم با ترک گروه هیروشیما
که آن‌موقع در آن عضو بود به عنوان جایگزین اَل اتکینز به جوداس پیوست.
منبع: http://avril-evanescence.blogfa.com/post-112.aspx
Blues
مطلب زیر توسط آقای میلاد فرزین فر از شاگرداهای استاد جمع آوری شده و در مورد بلوز می باشد.
Blues Chord Progressions and Variations
The blues chord progression, or 12 bar blues progression, is a standard I-IV-V chord progression that spans twelve measures. While there are a few extremely common twelve bar progressions that repeatedly pop up, there are even more variations on the standard formula. Take a look at my earlier post about the 12 Bar Blues Progression for the basic outline and general information, because in this post, we’ll be looking at some of the common variations.
Standard Variations
These first two blues progressions are basic in their construction, only changing a few chords, primarily the durations of the V chords and placements of the IV chord.
This first progression is the most basic, but notice how I notate each of the changes. The changes are relative to each other.
For example, if one were to play in the key of E:
The I chord would be an E
The IV chord would be an A
The V chord would be a B
If one were to play in the key of C:
The I chord would be an C
The IV chord would be an F
The V chord would be a G
The keys of E and A are more popular with guitarists than with pianists, who prefer C or G, because of the tuning of the guitar and the number of accidentals on piano. Let’s look at a common modification to blues chord progressions.
Common Blues
Notice the addition of the IV chord in the second bar, this serves to break up the beginning of the blues progression. Without it, the progression can become stale while sitting on the I chord. This is the most common chordal variation on the blues progression.
Also notice the addition of the IV chord in the 10th measure, this serves to create more movement, leading to the return of the I or root chord. This is another very common variation.
And last is the addition of the V in the last measure, this serves as the “turnaround,” a common blues device that states the end of a progression.
Jazz Variations
The use of blues chord progressions is extremely common in jazz, especially in the big band or bebop genres. Below are some examples of typical variations, however, this time I’ve included the changes in the key of F for simplicities’ sake.
ادامه مطلب ...