بیوگرافی گروه judas priest

Judas priest

جوداس پریست

این مطلب توسط آقای ناصر بابایی از شاگردان استاد پاشا جمع آوری شده است

جوداس پریست (به انگلیسی: Judas Priest) گروه نامدار و تاثیرگذار هوی متال انگلیسی است که در سال ۱۹۶۹ در بیرمنگام بنیان گذاشته شد.گروه در سال‌های فعالیت‌اش تغییرات متعدد در ترکیب نفرات را تجربه کرده‌است. اعضای کنونی گروه ایان هیل(گیتار باس)، راب هالفورد(آواز)، گلن تیپتن(گیتار)، کی.کی. داونینگ(گیتار) و اسکات ترویس (درامز) هستند. موسیقی جوداس پریست، بارها و بارها الهام بخش گروه‌های دیگر هوی متال شده‌است . شهرت و محبوبیت آنها باعث شد تا به آنان لقب خدایان متال داده شود. آنها توانسته‌اند رقم فروش جهانی ۳۵ میلیون آلبوم را در کارنامه خود ثبت کنند. جوداس پریست افتخار این را دارد که بر خلاف گروه‌های متقدم و اولیه هوی متال با هر آلبوم، موسیقی متال را دچار تحول و دگرگونی کرده تا جایی که این گروه در هر دهه از فعالیت خود به عنوان یک گروه پیشرو و بسیار تاثیرگذار بر سبک‌ها و گروه‌های متال مورد توجه بوده‌است. جوداس پریست در تمام نظر سنجی‌ها همواره یکی از سه گروه برتر و راب هالفورد خواننده گروه، به عنوان یکی از برترین خوانندگان تاریخ موسیقی متال مطرح بوده‌اند.

 آلبوم‌های گروه

• راکا رولا (۱۹۷۴)
• بال‌های تلخ سرنوشت (۱۹۷۶)
• گناه پس از گناه (۱۹۷۷)
• طبقه آلوده (۱۹۷۸)
• ماشین کشتار (۱۹۷۸)
• شمشیر بریتانیایی (۱۹۸۰)
• نقطه آغاز (۱۹۸۱)
• خروش برای انتقام (۱۹۸۲)
• مدافعین پیمان (۱۹۸۴)
• توربو (۱۹۸۶)
• رامش کن (۱۹۸۸)
• نابودگر درد (۱۹۹۰)
• جاگولیتور (۱۹۹۷)
• ویرانی (۲۰۰۱)
• فرشته مکافات (۲۰۰۵)
• نوستراداموس (۲۰۰۸)

معرفی اعضای شناخته شده گروه در جهان:

راب هالفورد

 راب جان آرتور هالفورد

اصلیت :انگلستان(والسال ، بیرمنگام)

سال تولد:25اوت1951

مدت فعالیت: از سال 1973 تا کنون

راب هالفورد (به انگلیسی: Rob Halford) (زادهٔ ۲۵ اوت ۱۹۵۱) خواننده و آهنگ‌ساز انگلیسی است.  او با پهنه صدای چهار اکتاوی، جیغ‌های خارق العاده و شیوه خواندن منحصر به فردش برترین خواننده هوی متال و از اسطوره‌های موسیقی راک و متال به‌شمار می‌رود. به راب هالفورد لقب خداوند متال داده‌اند.  وی که بیشتر به عنوان یکی از اعضای جوداس پریست شناخته می‌شود، خواننده گروه‌های فایت، تو و هالفورد نیزهست.

گلن ریموند تیپتن

اصلیت :انگلیسی

سال تولد: 205 اکتبر 1947

ساز ها: نوازنده گیتار الکترونیک ؛باس؛پیانو

مدت فعالیت: 1968 تاکنون

گلن تیپتن (به انگلیسی: Glenn Tipton) یکی از دو گیتاریست گروه هوی متال انگلیسی جوداس پریست است. او قبل از آن‌که در سال ۱۹۷۴ به جوداس بپیوندد در گروهی به نام دِ فلاینگ هَت بَند عضویت داشت. در سال ۱۹۹۷ تیپتن اولین آلبوم شخصی‌اش به‌نام غسل تعمید آتش را با همکاری هنرمندانی چون بیلی شیهان، جانی اِنتویستل، کوزی پاول، رابرت تروهیو و جان ایری منتشر کرد.

ایان هیل

اصلیت:انگلیسی

سال تولد 20 ژانویه 1951

 ساز :نوازنده باس

ایان هیل (به انگلیسی: Ian Hill) از اعضای بنیان‌گذار و نوازندهٔ گیتار بیس گروه هوی متال انگلیسی جوداس پریست است.

درباره

هیل نواختن کنترباس را در سنین کودکی و نزد پدرش آغاز کرد. پدرش که به‌عنوان نوازنده با گروه‌های جَز محلی همکاری می‌کرد، زمانی که هیل ۱۵ ساله بود درگذشت.ایان هیل در سال ۱۹۷۰ به همراه یکی از دوستان‌اش به نام کی. کی. داونینگ جوداس پریست را بنیان گذاردند که هر دوی‌شان تا به امروز در آن عضو هستند. به زودی و با پیوستن جان اِلیس(گیتاریست)، اَل اتکینز(خواننده) و آلن مور(درامر) گروه ترکیب مناسبی یافت و آن‌ها اولین کنسرت‌شان را در سال ۱۹۷۱ برگزار کردند.هیل به‌خاطر شیوهٔ نوازندگی قوی و ملودیک‌اش با گیتار باس شناخته شده‌است. او در سال‌های ابتدای فعالیت‌اش با انگشت باس می‌زد ولی بعدها به نواختن با پیک روی آورد. معرفی راب هالفورد به جوداس پریست هم از طریق هیل انجام شد. او از طریق خواهرش-که با راب هالفورد روابط عاشقانه داشت- هالفورد را ملاقات کرد و به او پیشنهاد داد تا به عنوان خوانندهٔ جدید گروه‌شان به آن‌ها بپیوندد. هالفورد هم با ترک گروه  هیروشیما که آن‌موقع در آن عضو بود به عنوان جایگزین اَل اتکینز به جوداس پیوست.

منبع: http://avril-evanescence.blogfa.com/post-112.aspx

Blues

مطلب زیر توسط آقای میلاد فرزین فر از شاگرداهای استاد جمع آوری شده و در مورد بلوز می باشد.



Blues Chord Progressions and Variations

The blues chord progression, or 12 bar blues progression, is a standard I-IV-V chord progression that spans twelve measures. While there are a few extremely common twelve bar progressions that repeatedly pop up, there are even more variations on the standard formula. Take a look at my earlier post about the 12 Bar Blues Progression for the basic outline and general information, because in this post, we’ll be looking at some of the common variations.

Standard Variations

These first two blues progressions are basic in their construction, only changing a few chords, primarily the durations of the V chords and placements of the IV chord.

This first progression is the most basic, but notice how I notate each of the changes. The changes are relative to each other.

For example, if one were to play in the key of E:

The I chord would be an E

The IV chord would be an A

The V chord would be a B

If one were to play in the key of C:

The I chord would be an C

The IV chord would be an F

The V chord would be a G

The keys of E and A are more popular with guitarists than with pianists, who prefer C or G, because of the tuning of the guitar and the number of accidentals on piano. Let’s look at a common modification to blues chord progressions.

Common Blues

Notice the addition of the IV chord in the second bar, this serves to break up the beginning of the blues progression. Without it, the progression can become stale while sitting on the I chord. This is the most common chordal variation on the blues progression.

Also notice the addition of the IV chord in the 10th measure, this serves to create more movement, leading to the return of the I or root chord. This is another very common variation.

And last is the addition of the V in the last measure, this serves as the “turnaround,” a common blues device that states the end of a progression.

Jazz Variations

The use of blues chord progressions is extremely common in jazz, especially in the big band or bebop genres. Below are some examples of typical variations, however, this time I’ve included the changes in the key of F for simplicities’ sake.

آکوردها

از این به بعد نکات تئوریکی که در کلاس گروهی بیان می شه رو به صورت تیتروار اینجا مینویسم تا بتونیم بهتر روشون تمرکز و تحقیق کنیم.

نکاتی که در کلاس روز سه شنبه 16 خرداد91 بیان شد:

1. تعریف آکورد
2. انواع آکوردها
3. آکوردهای sustained
4. آکوردهای مینور ماژور

در مورد آزمون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌

در کلاس های صنم پاشا ، به طور معمول هر 6 ماه یک بار آزمون‌ها برگزار می‌شوند که دو نوع دارند.1 اجرای زنده ی یک قطعه 2. یک ترک رکورد شده که در کنار هر دو، دانش سلفژ و تئوری موسیقی هنرجو نیز مورد ارزش‌یابی قرار می‌گیرد.

با راه افتادن این وبلاگ و گروه فیس بوک، هر ترم هنرجوها باید یک پروژه ی تحقیقاتی نیز داشته باشند. فعال بودنشان در گروه و نظراتشان در وبلاگ همه و همه جز امتیاز مثبت حساب می‌شود.

نتیجه ی امتحانات در قالب کارنامه به هنرجو تحویل داده خواهد شد.

ساز شناسی بلوز

جدا از نحوه تکامل آوازهای بلوز باید به سازشناسی این سبک نیز اشاره ای گذرا داشته باشیم. ورود سیاهان به قاره سفید مواجهه با تمدنی جدید را به دنبال داشت و آشنایی با آلات مختلف موسیقی هم ارمغان این تمدن بود. این که چرا سیاهان به سازهای بادی روی خوش نشان دادند به آسانی قابل درک است. آنان با هدف حفظ ریشه های آوازی خود به طبع آزمایی دراین عرصه می پرداختند و در پی سازی بودند که بتوانند ملودی ها و شیوه های آوازی خود رابرروی آن پیاده کنند.

سازهای بادی بدین منظور انتخاب مناسبی بودند چون هم به اصوات حنجره انسانی نزدیک تر بودند وهم اساسا از قابلیت بیشتری برای ترجمان احساسات انسانی و ادای آن به زبان موسیقی برخوردار بودند. ضمن اینکه به خوبی از عهده همراهی با خواننده و سوال و جواب با آواز برمی آمدند. این بود که استفاده از هارمونیکا (سازدهنی) در بلوز و سایر سازهای بادی (ترومپت و ساکسیفون و کلارینت) در جز رواج یافت.

البته باید گفت که سیاهان مردمانی تنگدست و محنت کشیده بودند که همواره با ظلم و تعدی اربابان سفیدپوست و شدیدترین اشکال تبعیض نژادی دست به گریبان بودند و ماحصل بیگاری آنان حتی کفاف معاش روزمره شان را نمی داد تا چه برسد به اینکه بخواهند سازی هم بخرند! به همین خاطر اولین سازهایی که داشتند دست ساز - و من درآوردی - بود.

مثلا یک سیم فلزی را به دیوار اصطبل یا انبار می بستند و سعی می کردند با نواختن آن تک سیم الگوهای ریتمیک را روی آن اجرا کنند و از طرفی با لغزاندن تکه جداشده ای از سربطری (Bottleneck) یا یک چاقوی فلزی روی سیم صداهای مختلفی از آن سیم درآورند. همین شیوه ابداعی در نوازندگی بود که بعدها با نام Slide Guitar بر روی گیتار هم پیاده شد. در ابتدای قرن بیستم سیاهان به درجه ای از مهارت و تسلط در نواختن گیتار رسیده بودند که حتی آهنگهای بی کلام را هم میتوانستند روی گیتار پیاده کنند.

به هرحال سیاهان معمولا سازهای ارزان قیمت و دست دوم برای خود دست و پا میکردند یا حتی در مواردی آنها رابه سرقت می بردند. برای نمونه می توان به تجربه جالب Junior Wells (نوازنده بزرگ هارمونیکا درسبک بلوز) دراین زمینه اشاره کرد.

وی می گوید: "می خواستم یک سازدهنی بخرم. ده سنت بیشتر نتوانستم جمع کنم. به مغازه سازفروشی رفتم و آن را امتحان کردم. قیمتش را پرسیدم. پنجاه سنت (نیم دلار) بود. ده سنت پول را روی پیشخوان انداختم. سازدهنی را برداشتم و دررفتم! فروشنده هم دنبالم گذاشت و مرا دست بسته پیش قاضی برد. وقتی قاضی دید که خوب ساز می زنم باقی پول مرد فروشنده را ازجیب خودش داد و اجازه داد من بروم."
بیشک خیرخواهی و دوراندیشی آن قاضی سفیدپوست در مقطعی از تاریخ به کمک بلوز آمده است ولی شرایط دشوار اقتصادی را که درطول دوران شکوفایی و بالندگی بلوز همواره برای هنرمندان این سبک دردسرساز بوده است نباید فراموش کردو نباید تعجب کرد وقتی که Howlin' Wolf می گفت: "من بلوز را فقط محض خاطر پول می خوانم!". بوده اند آنهایی که نگاهی ورای ملاحظات مادی به بلوز داشته اند. چنان که Muddy Waters می گفت: " من بلوز رافقط به خاطر خود بلوز می خوانم."
اما بد نیست به چگونگی اضافه شدن Harmonica (سازدهنی) هم به حلقه سازهای مهم و تاثیرگذار این سبک اشاره کنیم. وقتی در اوایل دهه 1860 نخستین محموله سازدهنی ساخت کارخانه Hohner آلمان ازطریق کشتی به بنادر آمریکا رسید به سرعت جای خود را دربین مردم پیدا کرد.

سازی بود کوچک و ارزان و قابل حمل که هم می شد با آن آهنگهای شاد و ریتمیک زد و هم از پس ترانه های غم انگیز برمی آمد و اینسان بود که وارد موسیقی محلی و فولکلورآمریکای اواخر قرن نوزدهم شد. John Steinbeck نویسنده مشهور نیز در کتاب "خوشه های خشم" به این مساله اشاره کرده است (فصل 23) .

ورود سازدهنی به آمریکا تقریبا مصادف شد با پایان جنگ داخلی و صدور اعلامیه آزادی بردگان. البته این آزادی تغییر چندانی در اوضاع سیاهپوستان ایجاد نکرد. آزادی از قید بردگی تنها با نوع دیگری از اسارت عوض شده بود چرا که زمینها و املاک کماکان در دست سفیدپوستان باقی ماند و سیاهان تیره روز هم برای گذران زندگی ناچار بودند یا اجیر روزمزد اربابان حریص سفید شوند و یا حداکثر زمینی را از ارباب اجاره کنند و به درصد ناچیزی از سود محصول راضی باشند.

با این وجود پایان برده داری (به آن شکل بدوی) فرصت بیشتری در اختیار سیاهان گذاشت تا به فراگیری موسیقی بپردازند. دو آلت موسیقی بود که توجه آنها را بیشتر از بقیه به خود جلب می کرد: یکی بانجو چون سازی شبیه به آن را در آفریقای خودشان داشتند (بعدها سیاهان تکنیک های بانجو را به گیتار انتقال دادند) و دیگری سازدهنی که جدید و ناشناخته بود و بهای اندکی داشت (ده تا بیست سنت). سیاهان عملا این ساز را از آن خود کردند و توانستند با ابداع تکنیک های جدید به شیوه های نوینی از صدادهی در این ساز برسند.

صدای دلنشین سازدهنی هم خیلی خوب با بانجو و گیتار جفت و جور می شد و هم به واسطه برخورداری از تکنیک های متنوع اجرایی قابلیت کم نظیری در نزدیک شدن به صدای انسان و تقلید آن داشت (به طوریکه گفته می شود یک نت خاص را روی سازدهنی می توان به حداقل سی روش متفاوت بیان کرد!).

مجموعه این خصوصیت ها و مساعی بزرگانی چون Noah Lewis, Willy Shade, De Ford Bailey, Sonny Terry, Sonny Boy Williamson و دیگران باعث شد تا در اوایل قرن بیستم سازدهنی به یکی از عناصر لاینفک بلوز تبدیل شود و حتا با الکتریک شدن بلوز و در دوران بعد از جنگ نقش خود را – خصوصا در Chicago Blues- حفظ نماید.

در گروه های بلوز مدرن هم هارمونیکا هنوز نقش ویژه خود را حفظ کرده است. به قطعه ای از آهنگ "Texas" ساخته گروه "The Blues Disciples" (مریدان بلوز!) گوش دهید.

نمونه ای از ساز brass

Capo کاپو که در پست قبلی اشاره کردم وسیله کوچکی است که در ناحیه گردن ساز برای بالا بردن کوک سیم‌ها بکار می‌رود.

هارمونیکا یا ساز دهنی

ساکسیفون Saxophone

ترامپت

منبع: www.harmonytalk.com